Troost

Troost is gesmolten kaas. Aldus de vetgedrukte grappige aanhef. Die voorbij komt op Volkskrant-punt-nl. Verwoord na een vraaggesprek. Opgetekend uit de mond van de uitbaatster van een Amsterdams restaurant.

In een eetrubriek afgedrukt, naar blijkt. Geen idee hoe ik hier terechtkom. Helaas gaat het over kaasfondue. Daarvan loopt het water mij niet in de mond.

Debat

Enfin, over smaak valt eenmaal niet te twisten. Trouwens wat argumenteren aangaat. Vergeefse moeite bij opa Dick. Als ie eenmaal iets in zijn kop heeft gezet.

Portugese restaurants openen weer hun deuren. Op halve kracht met vijftig procent capaciteitsbeperking, dat wel. Dan gaan wij weer aan de overkant eten. Besloot hij, overtuigd van zichzelf, zonder overleg met oma Rita.

Niet optimistisch bleek zij over dit voornemen. Of ’t wel zo verstandig is. Inmiddels gewend eraan geraakt. Om weer eigenhandig te koken met verse groenten op tafel.

Gezonde kost zonder varkensvlees en frietjes op het menu. Waaraan opa Dick zich ongeremd te buiten kan gaan. Risicovol door hogere cholesterolwaarden, gewichtstoename en minder lang leven.

Opa Dick heeft maling aan gezondheidsbevorderende adviezen. Als pure levensgenieter. In het hier en nu. Geen zorgen voor morgen of overmorgen. Alle kans dat ’t leven te vroeg eindigt.

Nou dan pech gehad, luidt zijn onwrikbare overtuiging. Waarvoor leef je nog, zonder een lekker maaltje. Met een niet te versmaden wijntje erbij. Zijn minzame glimlach vergezelt mij tot aan de deur.

Reinheid

Hou er maar over op, want je kunt praten als Brugman. Europese landen openen stukje bij beetje de grenzen voor reizigers uit het buitenland. Allereerst voor de Europeanen zelf. Ook vervalt in veel gevallen de quarantaineplicht. Voor bezoekers uit het buitenland.

De Algarve verwelkomt deze zomer weer het internationaal toerisme. Na opheffing van de reisbeperkingen.

Portugal nam in een vroeg stadium preventieve maatregelen. Vandaar dat zich minder besmetting voordeed dan in andere Europese landen.

Aldus João Fernandes, president van het Algarve Tourism Bureau. Toeristische bedrijven in de Algarve zijn er goed op voorbereid. Dankzij invoering van het Clean & Safe-keurmerk.

Een officiële waarborg, gecertificeerd als veilig. Afgegeven aan ondernemingen die voldoen aan de vereisten. Op het gebied van hygiëne tegen de verspreiding van COVID-19 en andere infecties.

Het stempel verplicht hen tot naleving van een protocol. Met afspraken over controleerbare hygiënemaatregelen, vastgesteld door het Portugees Instituut voor Volksgezondheid. Diverse veiligheidsregels moeten besmettingsrisico’s vermijden bij toeristische activiteiten.

Een manier waarop de Autoridade Turística de regio gaat promoten als veilige bestemming. Met hoog in het vaandel: voorkom verspreiding van het virus.

Basta

Sociale afstand houden heeft lang genoeg geduurd.

Zeggen twee medisch specialisten uit Twente, lees ik. Overheid en media maken mensen onnodig bang. Volgens hoogleraar, hartchirurg Jan Grandjean en anesthesioloog Alaattin Ozdemir. De hoogste tijd om de angst weg te nemen. Angstzweet druipt alom in de samenleving tegenwoordig.

Bangigheid en langdurige stress verzwakken onze weerstand, betogen zij. Wij zouden juist de nadruk moeten leggen. Op dat laatste, de eigen weerstand. Verbetering ervan is volgens hen een simpele, maar uiterst effectieve therapie. Erop uit trekken, bewegen en gezond eten. De geneesmiddelen bij uitstek, ook in de strijd tegen virusinfecties.

Na een paar alinea’s haak ik af. Slaapverwekkend gekeutel over de uitgekiende receptuur van kaasfondue. Mijn oog glijdt over het pakkende slotcitaat. Ingeleid met: Nederlanders in Genève schreven honderd jaar geleden nog behoorlijk weifelend over het gerecht.

Fondue is een spijs, die in andere landen niet mogelijk zou zijn; want waar zou het denkbaar zijn, dat verschillende menschen uit één pan eten?

Opbiechten

Gelukkig niet in de eenvoudige Portugese restaurantjes. Die je hier in elk dorpje wel vindt. Meestal met een uitstekende keuken. Enkele misschien die iets te vet eten bereiden. Meestal afgeladen met lunchgasten. In gezelschap van werklieden al keuvelend. Terwijl ze zitten te smikkelen van een Prato do dia.

Stilletjes, op twee meter afstand tussen de tafeltjes. Niet zoals voorheen, meldt oma Rita terug. Maar toch een reuze genoeglijk sfeertje. Vrolijk zitten ze aan de dis bij Pires. Op de eerste dag dat de restaurants open mogen.

Als vanouds aan het gebakken varkensvlees. Met knapperige frietjes en sla erbij. Alsof ik ’t had voorspeld. Bakkeleien met opa Dick. Dat sloft echt niemand. Zij is vast gesmolten. Voor die allercharmantste grijns op zijn gezicht.

Ik beken volledig, opa Dick. Culinair genieten in aangenaam gezelschap. Stilaan is ’t ook mijn ‘Guilty pleasure’. Al (te) lang ben ik er niet meer geweest. Op Ilha de Faro, bij ‘O paquete’. Waar ze die overheerlijke ‘Lulas fritas’ serveren.

Mijn smaakpapillen produceren onmiddellijk speeksel. Als ik terugdenk aan die laatste keer. Pech, want daarna kwam de corona-olifant met een grote snuit … Helaas een schrale troost.