COPD

Klaagzang? Allerminst, lees maar gewoon door. Dat was ik beslist niet van plan, niet schrikken. Geen gelamenteer over de poets die het lot ons heeft gebakken. Of een situatie waarin ik hysterisch geworden de alarmlijn moest bellen. Om Rob de Geus op te trommelen van het programma Red mijn vakantie.

COPD. Die afkorting staat voor Chronic Obstructive Pulmonary Disease. Een onophoudelijke longziekte, in onze moerstaal. Verzamelnaam voor een combinatie van chronische bronchitis en longemfyseem. Let wel permanent, dus het gaat nooit meer over.

Dat is eruit. Hé, nog niet afgehaakt? Zo zie je maar, onverwacht valt het een beetje mee. Clínica Falésia staat op het visitekaartje. Allang over de houdbaarheidsdatum. Het gewijzigde telefoonnummer met balpen erop gekalkt. Bewaard in mijn portefeuille. Samen met twee spaarkaarten van kapper Fledderus en Poems Bodywear.

Steeds meer longblaasjes raken defect. Hun wanden zodanig beschadigd dat ze niet meer goed werken. Ze wisselen zuurstof en koolstofdioxide uit, ons uitlaatgas.

Doutor

Onherstelbaar, om te repareren vergeet het maar. Zonder longblaasjes neem je moeilijker zuurstof op. Ja, longspecialisten kunnen het prima uitleggen, maar niks meer aan te doen. Een beetje pappen en nathouden, cru gezegd. Red je er maar mee in het dagelijks leven.

Handig zo’n dokterspraktijk op je verblijfsbestemming. Vlakbij, even de straat uitlopen, de hoek om en je bent er.

Longemfyseem maakt je benauwd, happend naar lucht. Een onprettig gevoel dat moeilijke uitademen. Ook sneller inademen. Door te weinig zuurstof in het bloed ben je gauw moe. Bovendien vatbaar voor longontsteking.

Tja, funest dan ben je helemaal klaar. Behoorlijk ziek worden in het buitenland, een rampscenario.

Remedie

Na onze pensionering gaat het gelukkig beter met al die nare symptomen. Het droge klimaat op het Iberisch schiereiland helpt. Vooral nu wij hier enkele weken achterelkaar doorbrengen.

Het natte, stormachtige najaar ontvluchten. Alvast van de lente snoepen, omdat ‘ie in Nederland steevast (te) lang op zich laat wachten. Dagenlang in de gezonde buitenlucht, genietend van a boa vida.

Geen afspraak meer te maken de laatste jaren. Met die begripvolle Portugese arts. In de kliniek op de hoek van Rua 25 de Abril, zetelend in Edifício Horizonte. Om Marion weer eens een la vol medicijnen te laten voorschrijven.

Curativo

Tegenwoordig altijd naar Portugal, klonk ’t. Het vraagteken in de intonatie viel onmiddellijk op. Collega’s informerend naar onze vakantieplannen, terwijl ze eigenlijk het antwoord al wisten. Ach ja, social talk, onvermijdelijk.

Vroeger, ja vroeger aan-me-nooit-niet. Twee keer dezelfde bestemming. Geen haar op m’n hoofd dacht eraan. Nee, dáár zijn wij al geweest. Niet te weerstaan, die lokroep van nieuwe ontdekkingen.

Moedige Marion, mooie alliteratie en de waarheid. Ongelooflijk, maar ze vaart er wel bij. Puffers, die hele santenkraam, allemaal symptoombestrijding. Fijn in deze contreien vrijer ademend de dag doorkomen. Verlossend dat heilzame klimaat aan de Algarve-kust.

Bestond ‘t niet zo’n therapeutisch weertje, moest het worden uitgevonden. Een betere medicatie bestaat niet. Het visitekaartje voor je-weet-maar-nooit. Lekker onder de duim houden die COPD.