Omhoog

Effectief om prikkels uit te sluiten. Beter na te denken. Want aandacht vragende ogen schijnen af te leiden.

Omhoog, hoger, hogerop waarna een scherpe afdaling. Het binnenland van de Algarve. Een prachtige streek bezaaid met kronkelende wegen. Overal verspreid liggen negorijen en buurtschappen.

Bekoorlijk

Lichaamstaal. Omhoog kijken na een vraag. Om na te denken over het antwoord. Je doet ‘t ongemerkt, let maar eens op. Een automatisme volgens geleerden.

Stuk voor stuk witgekalkte gehuchtjes. In een landschap vol sinaasappel- en citroenboomgaarden, eucalyptus- en johannesbroodbomen. Uithoeken die rust uitstralen. Waar het leven zich voltrekt in een traag tempo.

In de nabijheid van Rocha da Pena. Dat hooggelegen immense kalkstenen plateau. Kilometers lang tussen Benafim en Salir. Een beschermd natuurgebied met spectaculaire vergezichten.

Vredigheid

Huizen in groepjes, nieuw en oud door elkaar. Willekeurig langs de weg ontstaan. Verspreid als plukjes onkruid. In de uitgestrektheid van Algarve Barrocal. Een landstreek vol met geologische eigenaardigheden.

Dwalend door Benafim Pequeno adem je nieuwsgierigheid in, tegelijk met de lucht. Slenteren door smalle straatjes met witte huizen. Overheerst door zondagse rust. Vreemd geen mens te zien.

En toch voel ik mij bekeken. Doodse stilte in de lege straten. Voorbijlopend aan een open vrachtwagentje. Met een half varken erin. Blijkbaar net geslacht. Een weeïge geur verspreidt zich in de blakende zonneschijn.

Afleiding

Doorlopend na een bezoekje. Aan de karakteristieke wasplaats, Lavadouros das Bicas Velhas. Verderop nog meer straatjes vervuld van scherp zonlicht. Waarin kleuren vervagen. Tot een impressionistische waas.

Enig rumoer drijft mij tegemoet. In de stilstaande lucht. Als geroezemoes uit een bijenkorf. Een deftige ogende dame op leeftijd, druk in de weer. Met aanvegen van de stoffige straat. Bom dia klinkt ‘t gezapig. Onmiddellijk dwarrelt haar blik weer rond.

Als een vlinder in het voorjaar. Stilvallend bij de kromme oude man. Ik zie hem aan de overkant. Roest likt aan de hoeken van het tuinhekje. Waaraan hij zich optrekt. Bezig vanuit zijn hurken weer rechtop te staan. Volledig in beslag genomen door die oefening.

Soesa

Alleen een verstrooide blik kan eraf. Zijn neus lijkt een maatje te groot voor zijn gezicht. Zijn spieren te stram. Om slaafs te gehoorzamen aan z’n drijfveer. Die onwillige stijve gewrichten soepel wil houden. Net als weleer.

Toen hij nog jong was en topfit. Hij lijkt onverhoeds besprongen door de tijd. De grijze gnoom haalt diep adem. Het klinkt in mijn oren als gekraak. Een storende interferentie. Van geruis door de telefoonkabel, voorafgaand aan verbreken van de verbinding.

Vanuit ‘s mans tenen weerklinkt een schreeuw. Pure zielenpijn die rauw over zijn stembanden schraapt. In een reflex kijk ik omhoog naar het gebouw. Afbladderende verzakte muren, een façade vol scheurtjes, als rimpels in een oud gezicht.

Vertier

De Queda do Vigário is een fraaie waterval gevormd door de Alte. Het riviertje dat door het gelijknamige dorpje en het prachtige landschap stroomt. Verboden te roken lees ik.

Op het grote bord dat waarschuwt voor brandgevaar. Aan het begin van de ligweide. Vol picknickende Portugese gezinnen. Enkele meters voorbij die vermanende woorden. Een groepje jongelui het bord trotserend. In de weer met het opstoken van de barbecue.

Een aanlokkelijk plekje. Waar het water zich loodrecht naar beneden stort. Tussen de bossages tijgeren jongens tegen de heuvel op. Voor een spectaculaire duik. Vanaf 16 meter. Of bommetje in de lokkende ovale vijver.

Wel even opletten, want onmiddellijk klimt er weer een. Een vliegensvlug jongmens met bravoure. Roepend naar de meiden beneden. Vol bewondering kijken zij omhoog.